EDUKACJA RELIGIJNA – oznacza socjalizację religijną, czyli wychowanie religijne do uczestnictwa we wspólnocie religijnej. Edukacja religijna może być ujmowana przykładowo poprzez analogię do edukacji obywatelskiej, czy jeszcze bardziej patriotycznej. W obrębie edukacji religijnej wyodrębnia się:

• Nauczanie religii w szkole - Odróżnia się od katechezy, która ma na celu przede wszystkim duchową inicjację religijną (mistagogię).
• Katecheza parafialna - Edukacja religijna i katecheza są więc względem siebie rozłączne, ale i komplementarne.
• Domowa edukacja religijna

POLSKI MODEL NAUCZANIA RELIGII W SZKOLE: Obecność edukacji religijnej w polskim systemie oświaty jest wynikiem przede wszystkim konsensusu politycznego. Na poziomie programowym nie zakłada się powiązania pomiędzy edukacją religijną oraz systemem oświaty, czy to w obrębie funkcji dydaktycznej, wychowawczej, czy też opiekuńczej. Mimo to praktycznie, na poziomie konkretnych szkół takie powiązanie występuje.

CELE EDUKACJI RELIGIJNEJ: Edukacja religijna ma na celu nie tylko przekaz wiedzy (nauczanie), kształtowanie postaw (wychowanie), ale również wprowadzenie w życie duchowe (wiarę) oraz inicjację we wspólnotę religijną. Jednak wiara w konfesyjnym modelu edukacji religijnej nie jest przedmiotem bezpośrednio kształtowanym przez pedagoga. Cel edukacji religijnej można ujmować zarówno w kategoriach kompetencji jak i sprawności (cnoty). Współczesny system edukacji w Polsce wykorzystuje kategorię kompetencji, w obrębie której wyróżnia: wiedzę, umiejętności oraz kompetencje społeczne. W badaniach edukacji religijnej odróżnia się cele postulowane, realizowane i osiągane.

Prezentacja ISKK na temat nauczania religii w szkole.