Według danych Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków z 61 tys. nieruchomych obiektów zabytkowych 37 tys. to zabytki sakralne (około 60%). Są to zabytki typu: świątynie, klasztory, dzwonnice, kaplice, kapliczki, przydrożne figury i krzyże. Oprócz zabytków nieruchomych zabytkami sakralnymi są obiekty ruchome do których należą rzemiosła artystyczne i sztuka użytkowa (paramenty liturgiczne, instrumenty muzyczne) oraz dzieła sztuk plastycznych.
Według w 1991 roku opublikowanego przez Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego oraz Główny Urząd Statystyczny Rocznika Statystycznego Kościoła Katolickiego w Polsce 1918-1990, 15 świątyń w Polsce zostało zbudowanych w XI wieku. Następne 75 z nich pochodzi z XII wieku. Od tamtego czasu każdy kolejny wiek był okresem budowy coraz większej liczby świątyń. W XIII wieku zbudowano już 255 kościołów, w wieku XVIII wzniesiono katolickich świątyń 1230, a w wieku XIX 1728. W czasie II wojny światowej zniszczono w Polsce 912 obiekty sakralne, a już w pierwszym pięcioleciu po wojnie odbudowano połowę z nich.
Obiekty sakralne – a przede wszystkim świątynie – pełnią bardzo ważną rolę w chrześcijaństwie. Według współautora kościelnego Rocznika Statystycznego z 1991 roku Dariusza Gumbrychta: „Miejsca kultu są znakami obecności religii w życiu narodu. W zależności od okresu, przybierały postać warownej twierdzy (okres romański), strzelistych katedr (gotyk), pałaców Bożych (renesans), salonu Chrystusa (barok) aż do współczesnego namiotu Boga”.
Zakończenie badania kultury sakralnej w Polsce przewidziane jest na połowę 2011 roku.